ARADOS DE FERRO E KALÁSHNIKOVS

Cando arrincou este blogue non contaba(mos) con chegar máis aló da primeira entrada, nin sabia(mos) se o chegaría a ler alguén alleo á miña rateira.

Iso trocou. Non sei se animado por ter unhas seareiras de semellante categoría, por un retrouso dunha canción inédita (Nunca Máis Vou Calar) dunha compositora de moi preto ou porque despois do alumeamento, no canto de depresión, houbo celebración post-parto e agora "ferméntame o Vodka na arteria....." que leva o sangue ó meu cerebro de roedor e, a causa dos vapores dalgunha reacción química descoñecida, a sinapse é un ir e vir de musas, brincando dunha neurona á outra (si, si... digo á e non a), facendo bulir as ideas de tal xeito que se atuíu o carril de saída.

Non sabía se escribir sobre o presidente das terras irmás de Catalunya que, outra vaca no millo, volta coa teima do uso e abuso dos tópicos; ou se falar dos gobernantes desta terra, enfrascados estes no despegue dun globo-sonda tripulado pola psicodélico-alucinóxena proposta de estirar o Xacobeo até o infinito.

No medio desta indecisión deume por roer na prensa local, a fame éche o que ten. Así que subín ó faiado (onde os humanos se afanan en construír altísimos rañaceos de xornais) e encomezando, coma sempre, pola contraportada, que adoita se-la parte menos indixesta, atopeime cunha entrevista de verán a O Leo, máis merecente de saír no blogue que os produtores do atoamento.

Vou indultar esta páxina e mastigar na programación da TV, aínda que despois teña ardores de estómago.